Geç Olmadan...

Kimiz biz ?
Ne amaçla buradayız ?
Belli bir senaryoya mı uyuyoruz ?

Yoksa senaryoyu biz mi yazıyoruz?

Bu soruları sormalı mıyım  acaba kendime ? Yoksa bir günah daha mı işliyorum sordukça? Bildiğim tek şey var oda sıkı dostum dediğim kişilerinde insan olduğu ve nefsi olduğu. En sevdiklerimizin de bir gün ; her nefesinde benden nefret edebileceği gerçeği. Yalan mı söylüyorduk bunca zaman birbirimize. Aslında saçmalıyorum çünkü hiçbirimiz gerçeği bilmiyorduk. Tüm konuştuklarımız hurafeden ibaret zaten.
  Kalıcı denebilecek hiç bir şeyimiz yok. Ya bir gün onlar bizden gidecek ; ya da onlar bizden gidecek. Hissettirmeden, yavaşça.
  .                              


    Farkına varmamız uzun zaman alacak. Ancak bir gün gerçekleri tüm haliyle göreceğiz. Belki bir gün insanı insan olduğu için seveceğiz. Bir çay ısmarlayacağız ona. Ilıkta olsa , çay ; sohbetler ısıtacak tüm sıcaklığıyla.
  Bir gün makyajdan vazgeçeceğiz. İçimizde ki güzellikle beğendirmeye çalışacağız insanlara kendimizi. Ancak çok geç olacak tenlerimiz için. Kurumuş, kırışık tenlerin ardında hayat.
  Ömrümüzün her dakikasında  anlayacağız farklı kalıpların bizi yorduğunu. Engel olduğunu. Her insanın inandığını yaşaması gerektiğini öğreneceğiz zamanla.Siyahinin , beyazdan hiç bir farkı olmadığını öğreneceğiz.Çok geç olacak bunun içinde. Anladığımızda yok oluş ; insan ırkına kapılarını aralamış olacak.